Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΟΥΡΑ

Στη σημερινή Βηρυτό εκτυλίσσεται η ιστορία που μας αφηγείται ο Ζιάντ Ντουεϊρι. Η πρωτοτυπία της -το ό,τι διαδραματίζεται στη Μέση Ανατολή χωρίς να είναι εστιασμένη στη σχέση Ισραηλινών και Αράβων- πιθανότητα να έπαιξε ρόλο στη διεθνή της καριέρα. Εκτός της υποψηφιότητας για Οσκαρ, συμμετείχε στη βενετσιάνικη Μόστρα όπου και βραβεύτηκε ο Καμέλ Ελ Μπάσα για την ερμηνεία του.

Ενας Λιβανέζος, ο Τόνι, ο οποίος είναι χριστιανός και κατά τα φαινόμενα υποστηρικτής των φαλαγγιτών, και ο Γιάσερ, ο οποίος είναι Παλαιστίνιος πρόσφυγας, μπλέκουν σε μια βεντέτα. Η αφορμή -ασήμαντη ή κι αστεία- θα εκκινούσε μια κωμωδία του παραλόγου γύρω από το φυλετικό μίσος, εάν δεν υπήρχε ένα παλιό τραύμα βαθιά στην ψυχή του Τόνι.

Ο Γιάσερ, υποδειγματικός τεχνίτης σε εργολαβική εταιρεία, παίρνει πρωτοβουλία κι επιδιορθώνει την υδρορροή στο μπαλκόνι του Τόνι. Αυτός όμως αισθάνεται προσβεβλημένος από τον τρόπο με τον οποίο «εισέβαλε» ο Παλαιστίνιος στην καθημερινότητά του. Ολοι γύρω τους τούς ζητούν ν’ αφήσουν τις κοκορομαχίες και ν’ ακούσουν τη φωνή της λογικής, οι δύο άντρες όμως το τραβούν στ’ άκρα.

Ο Ντουεϊρί μεγεθύνει το παράλογο οδηγώντας τη σύγκρουση των δύο αντρών στην αίθουσα ενός δικαστηρίου. Από ένα σημείο κι έπειτα όμως παραφορτώνει την ταινία, ανοίγοντας πολλά μέτωπα, με αποτέλεσμα να χάνεται η πυκνότητά της. Για παράδειγμα, μεταθέτει το κέντρο βάρους στον ρόλο των πολιτικών και των μίντια στην αναπαραγωγή του μίσους.

Πρώτη δημοσίευση στην εφημερίδα ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ